Hoe het bevalt in het VO

De hektiek van alle dag als docent Nederlands maakt dat ik op het moment weinig tijd overhoud voor bloggen. Zo'n zes weken werk ik nu op een reguliere school voor voortgezet onderwijs. Het is enerverend, druk, elke dag overspoelt me met informatie, gewoontes en regels. Maar het is bovenal erg boeiend en leuk. Nog geen moment spijt gehad van de overstap van stafmedewerker ROC naar docent VO.

Wat me erg is overvallen in mijn nieuwe baan zijn de honderden keuzes die je op een dag moet maken. Vooral de keuzes als reactie op vragen van leerlingen: "Ik heb mijn huiswerk niet af, mag ik toch de les in of moet ik op de gang mijn huiswerk maken?"; "Mijn boeken liggen nog in mijn kluisje mag ik ze even halen?"; "Mag ik even naar mijn mentor tijdens uw les, ik moet hem iets vragen"; "Mag ik vandaag naast Jeroen zitten?"; "Mag ik tijdens het maken van die opdracht naar mijn i-pod luisteren?"; "Mag ik een lolly eten, dan is het voor mij makkelijker om mijn mond te houden..."; "Mag ik een half uur eerder weg, ik heb geen briefje, maar ik moet echt naar de tandarts"; "Mag ik het proefwerk op de gang maken? Dan kan ik me beter concentreren" en meteen een andere leerling erachteraan: "mag ik dat dan ook?" Hmm, de ene leerling al toestemming gegeven, twee leerlingen op de gang is niet handig, maar als de ene het mag, dan de andere toch ook, crunch...

Keer op keer probeer ik de juiste keuze te maken en in te schatten wat de consequentie is van een bepaalde keuze. Steeds zoeken naar een evenwicht tussen de schoolregels en wat ik zelf daarnaast wel of niet accepteer of wenselijk acht. Honderden keuzes op een dag. Als je zelf niet voor de klas staat en je wil dat zelf eens meemaken, doe dan eens de test: jij voor de klas en je ontdekt welke afwegingen een docent de hele dag door moet maken.

De eerste week heb ik me verbaasd (en genoten) van een heel ander type leerling dan ik kende van het ROC. De leerlingen op mijn nieuwe school hebben niet onmiddellijk overal kritiek op, lijken over het algemeen gedweeër dan de extraverte 'hartopdetonghebbende' leerlingen met wie ik bij het ROC gewerkt heb. Dat is geen negatief waarde-oordeel over de ROC-leerlingen! Ik vond hen nét zulke boeiende mensen als mijn leerlingen nu, maar ánders boeiend.

Regels, gewoontes. Twee zoemers die afgaan tussen de lessen. Leerlingen die het lokaal niet uitmogen / niet uitgaan vóór de eerste zoemer. Bij het ROC waren de grenzen tussen de lessen niet zo scherp. Een les was afgelopen als de stof van die dag behandeld was. Soms was dat vijf minuten vóór het officiële eind, soms vijf minuten later. Je kon leerlingen 'los' laten als dat zo uit kwam. Nu blijf ik met mijn leerlingen in het lokaal tot die eerste zoemer, dat voelt soms vreemd en gekunsteld. Maar de reden ervoor is duidelijk: het geeft zoveel meer rust in het gebouw als er niet de hele dag van die enthousiaste energieballekes door de gangen jumpen.

De hoeveelheid stof: almekinders dat is echt veel als je van drie jaargangen de lessen moet voorbereiden uit methodes die je nog niet kende. Een programma schrijven, lezen, spreken, luisteren én literatuur. En dat dan voor de jaarlaag 4 HAVO, 5 VWO en 6VWO en voor de onderdelen letterkunde, schrijfvaardigheid, leesvaardigheid, spreken en luisteren. Lessen voorbereiden, toetsen maken, correctiewerk. Dat valt allemaal enorm tegen. Er zijn weken dat ik geen middag of avond vrij heb, terwijl ik niet eens fulltime werk. Het zijn allemaal de consequenties van het werken op een nieuwe school in een arbeidsintensief vak.

Maar ik begin langzaamaan te wennen. Ik krijg steeds meer overzicht over de stof, over de leerlingen, over de gewoontes en regels op deze school. Bovenal heb ik gelukkig geweldige collega's die ik altijd aan kan klampen als ik iets niet weet, niet kan of niet heb.

Er is nog veel meer te vertellen: over een bloggende en twitterende directie (ja die bestaan echt), over de vele buitenschoolse activiteiten die georganiseerd worden, over de minimale inzet van ICT, over de op komst zijnde smartboards, maar daarover een andere keer.