Onderhandelingsgeneratie

Voor leerlingen van onze HAVO-examenklassen is dit de tijd voor het inleveren van handelingsdelen. Voor mijn vak Nederlands: schrijfdossiers. In zo'n schrijfdossier zitten drie opdrachten die leerlingen aan het begin van het jaar hebben gekregen. Het is verplicht alle uitgewerkte opdrachten inclusief alle versies in te leveren OP papier IN het dossier. Er zijn allerlei organisatorische redenen waarom dat zo moet, maar het is ook om te voorkomen dat een docent Nederlands zich suf print, mailt, verzamelt, versiebeheert en meer. Geen discussie over mogelijk: op 26 maart moesten alle opdrachten op papier in het schrijfdossier ingeleverd zijn.

Dat schrijfdossier is een officieel examenonderdeel en de doderdandoodste deadline voor het inleveren daarvan was afgelopen donderdag. Daarvoor waren er 'gewone' deadlines voor het inleveren van eerdere versies. Versies die ze, aan de hand van feedback van medeleerlingen én van mij, moesten reviseren, want dat is een wezenlijk onderdeel van schrijven, dat je in staat bent een tekst aan te passen en te herschrijven. Dat heb ik ze middels lessen, oefeningen en gesprekken en nog heel veel meer proberen te leren en proberen uit te leggen.

Vandaag niet ingeleverd betekent niet op examen kunnen. Maar een jaar is lang en ach, wat zou je je in december druk maken om iets wat pas in maart hoeft af te zijn? Dus tot vorige week had de helft van de leerlingen nog geen eerste versie van één of meerdere opdrachten ingeleverd.

Mailtje van mij aan het begin van de week aan alle niet-inlevers, vriendelijk doch dringend: "Je wil toch op examen? De doderdandoodste deadline is 26 maart. Is het er niet -> niet op examen Nederlands. Heb je hulp nodig: mail me, loop binnen, schiet me aan, maar DOE iets en wacht niet af tot 26 maart".

De doderdandoodste deadline is keihard. Maar leerlingen zijn gewiekst, heb ik dit jaar mogen ontdekken. Gewiekst in het ontduiken en onderhandelen. Die leraren, die kletsen maar wat, doen altijd een partij moeilijk. Met een beetje onderhandelingsstrategie klets je je daar wel uit.

Een greep uit de mailtjes die ik vrijdag aan het eind van de dag ontving:

• "hé juf, ik heb nog steeds geen printerinkt kunnen kopen, dus hierbij al mijn opdrachten via de mail. De feedback ben ik kwijt, maar het zal zo wel goed zijn, Doei!"
• "Ik ben de laatste lessen niet geweest omdat ik ernstig last had van een motivatiedip. Die is nu over. Kunt u mij de opdrachten nog eens mailen, dan lever ik ze morgen of anders maandag wel in"
• "Hallo mevrouw Verhaaren, ik heb echt verschrikkelijk lang aan me opdrachten gewerkt, maar ik heb meer tijd nodig. Het is vast goed als ik het maandag inlever?"

Generatie Einstein: multitasken, creatief, veelzijdig, collectivistisch. Maar de keerzijde van deze generatie, is dat gemakzucht? Proberen te onderhandelen over of het toch niet wat minder, wat later, wat korter kan? Meer bereiken met minder inspanning?

Veel van mijn collega's klagen steen en been over de laksheid van deze leerlingen (ik geef niet het enige vak met deadlines). Ik zit nog in de verwonderingsfase...