Interactiviteit ?

Op de weblog van Elke Das las ik over robotpsychotherapeute Eliza . In 1987 zag ik voor het eerst een demonstratie van Eliza tijdens een cursus ‘ontwerpen van interactief lesmateriaal’. Zij werd getoond als voorbeeld van hoe je interactiviteit kunt suggereren. Een kwestie van mogelijke vragen en mogelijke antwoorden verzinnen, daartussen de goede matches maken en die gegevens vervolgens in een systeem stoppen. We gingen zelf aan de slag met een soortgelijk systeem voor onderwijsdoeleinden. We namen als voorbeeld de vraag: wie is de beroemdste operazangeres van de hele wereld? We verzonnen het goede antwoord, voorspelbare foute antwoorden en een categorie ‘om het even’. Daarna moesten we feedback schrijven bij ieder fout antwoord en ellenlange codes kopiëren en plakken (waar ik als alfa niets van snapte, maar braaf deed omdat het anders niet werkte). Met één zo’n vraag was je al gauw een paar uur bezig. Het resultaat leek inderdaad op interactiviteit, maar was dat natuurlijk niet. Wat een verschil met de interactiviteit die we nu kunnen inzetten via web 2.0-toepassingen! Met echte mensen en echte reacties.
Maar toch…. Eliza kon je wel erg goed voor de gek houden. Ik voerde met haar een kort gesprek en voelde weer hoe het was: die knappe nepinteractiviteit.
Voor de beta's onder ons: het schijnt dat Eliza inmiddels open source is en dat je haar dus helemaal kunt instellen zoals jij dat wil. Kun je eindelijk een vrouw helemaal naar je hand zetten! De sourcecode is te halen bij deze website.